ท่ามกลางฟากฟ้ามัวหม่น
เยือกเย็นชีพเฉาเมามัว
โรจน์เรืองแปลบแสงฟ้าผ่า
โอ้ลมหนอลมพัดคืนวัน
ต้องลมเหล่าไม้เอนลิ่ว
จิตใจอ่อนท้ออาทร
อย่าเป็นอย่างสายลมเล่า
โอ้ลมหนอลมพัดเลยไป |
ลิ่วลมหลั่งฝนโปรยทั่ว
จิตใจไหวหวาดกลัวหวั่นฟ้าคำรามลั่น
ล่องลมลิ่วมาเสียงสนั่น
โบกโบยเพียงไหนกันพัดจนไม่รู้วันสงบเอย
ลู่ใบลุ่ยพลิ้วปลิวว่อน
ด้วยลมพัดโบกวอนล่องหนวนเวียนไป
เปลี่ยนแปลงซึมเซาเหลิงรักใหม่
โลกเคยรู้ฉันใดแล้วคงสุขสมใจยิ่งเอย |
